เด็กสมัยนี้ไม่อดทนหรือกล้าที่จะออกมาจากสิ่งที่ตัวเองรู้ว่าควรล้มเลิก
หนึ่งในเรื่องที่เราเจอเยอะมากในตอนนี้ เพื่อนรอบตัวจำนวนไม่น้อย กำลังตั้งคำถามกับสิ่งตัวเองอดทนอยู่ และความรู้สึกหลงทางในการค้นพบตัวเอง ไม่แน่ใจว่าตัวเองทำอะไรได้ดีหรือสิ่งที่ชอบจะทำให้เลี้ยงตัวเองและเป็นทุนสำรองในชีวิตให้รู้สึกปลอดภัยได้ยังไง
การทำงาน สถานการณ์ครอบครัว และสภาพสังคม เป็นตัวหลักที่หลอมรวมความหนักอึ้งของความรู้สึกที่สับสนกับตัวเอง เมื่อต้องอยู่ในจุดที่ตัดสินใจเลือกในแต่ละทาง อดทนกับงานที่ตัวเองหมดไฟเพื่อเลี้ยงปากท้อง อยู่ในอำนาจของผู้ใหญ่ในบ้านเพื่อแสดงความกตัญญู ใช้ชีวิตอย่างปกติในเมืองโดยที่ปล่อยให้สิทธิพื้นฐานโดนกัดกิน หรือกล้าหาญที่จะออกมา
ในสายตาของคนที่อยู่มาก่อน การล้มเลิกส่วนใหญ่ถูกมองเป็นการขบถและการยอมแพ้ ถูกมองว่าเราไม่อดทน ปรับตัวไม่ได้กับสภาพแวดล้อมสังคมที่เป็นชีวิตจริงในแบบผู้ใหญ่ การตัดสินก้าวออกมาจากสิ่งที่ตัวเองรู้ว่าไม่ทนอีกต่อไปมักถูกเสียงไล่หลังว่า นี่แหละเด็กรุ่นใหม่ที่ไม่รู้จักอดทน มันเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า
ถ้าเราบอกว่าไม่ใช่ แต่มันคือความกล้าหาญที่จะมีพื้นที่ให้ได้ค้นหาและรักตัวเอง สำหรับทุกการล้มเลิกที่กำลังหาเส้นทางเริ่มต้นใหม่ต่างหาก คิดยังไง ทำไมเราถึงพูดว่ามันคือความกล้าหาญ เพราะทุกเสียงจากเรื่องที่เราได้ฟัง การล้มเลิกต้องใช้ความกล้าอย่างที่สุดในการตัดสินใจครั้งใหญ่ที่จะเดินออกมาจากที่เดิมที่คุ้นเคย
สุดท้ายการพูดว่าการล้มเลิกคือการถอดใจ การอดทนเป็นของคนชนะเท่านั้น มันอาจจะไม่ใช่ คำพูดนี้สร้างวัฒนธรรมการอดทนอดกลั้นที่น่ากลัว ทุกคนมีปลายทางที่สำเร็จได้จากการรู้ว่าอะไรที่สิ่งที่ใช่กับตัวเอง ดังนั้น ไม่ใช่ไม่อดทนไม่ทน แต่เราไม่ทรยศความรู้สึกตัวเอง
