5 ปี 10 ปี ไม่มีความฝัน ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะทุกคนมีจังหวะชีวิตเป็นของตัวเอง เราถึงเอาไม้บรรทัดแห่งความสำเร็จไปใช้วัดใครไม่ได้
จากประเด็นที่ครีเอเตอร์คนหนึ่งแชร์ประสบการณ์ที่อยากให้ทุกคนรู้จักการวางเป้าหมายชีวิตในอนาคต 5-10 ปี ข้างหน้าของตัวเองพร้อมกับแสดงความคิดเห็นว่าไม่ให้โทษระบบสังคม เศรษฐกิจโลก และการเมือง แต่ให้เริ่มขวนขวายด้วยตัวเอง
ในเมื่อแต่ละคนมีต้นทุนทางเศษฐกิจไม่เท่ากัน เพื่อนคิดว่าความคิดนี้น่ากลัวแค่ไหน
หากเรามองภาพกว้างว่าทุกวันนี้ว่าในโลกโซเชียลมีเดียพยายามเสนอภาพและหล่อหลอมชุดความสำเร็จให้ทุกคนมานำเสนอด้วยกัน สิ่งนี้สามารถสร้างได้ทั้งแรงผลักดัน แรงบันดาลใจ และแรงกดดันกับคนตัวเล็กที่กำลังพยายามอยู่จากต้นทุนที่ตัวเองมี
อีกอย่างที่จะไม่นึกถึงไม่ได้ คือ ปัจจัยสังคมที่ส่งผลกับชีวิต ความฝันของแต่ละคน ไม่ว่าจะเรื่องครอบครัว ภาระที่หักรายได้ ชุมชน ประกันชีวิต ทุนสังคม และสวัสดิการ ที่เข้าถึงได้ไม่เท่ากันตามการอยู่อาศัย รวมถึงเรื่องการเมืองด้วย ซึ่งมันมีเรื่องเชื่อมโยงกันมันเยอะมาก ซึ่งแต่ละปัจจัยก็กดทับแต่ละคนไม่เท่ากันอีก
แล้วจะตัดสินขาดได้อย่างไรว่าทุกคนควรมีเป้าหมายชีวิตที่เป็นสเต็ปก้าวหน้าแบบนั้น แรงกดที่แต่ละคนแบกรับนั้นค่อย ๆ หักกำลัง แพสชัน ความฝัน และต้นทุนที่มีลงเรื่อย ๆ โดยที่ยากด้วยซ้ำที่จะเตรียมการทุนสำรองชีวิตในอนาคต แค่ใช้ชีวิตประจำวันให้ผ่านไปได้อย่างดีก็น่าชื่นชมมากแล้ว
เราเชื่อเสมอว่า เราแต่ละคนมีช่วงเวลาเติบโตเป็นของตัวเอง รวมถึงมีโอกาสที่จะได้ค้นหา ลองผิดลองถูกตามแผนที่ตัวเองวางไว้อย่างปลอดภัย แม้จะเจอความล้มเหลวหรือความรู้สึกท้อใจก็ไม่ใช่การตัดสินว่าเราไม่ได้พยายาม ดังนั้นไม่ว่าเพื่อนจะมีชีวิตอย่างไร วางแผนอนาคตหรือกำลังตั้งใช้ชีวิตในตอนนี้อยู่โดยไม่ได้มีเป้าหมาย เราก็ชื่นชมในแบบนั้น
